ถึงเดินดงลงห้วยยังรวยฝัน-2

---

ตอน 2: ดอยมูเซอ จังหวัดตาก

อาบน้ำเย็นกินกะหล่ำปลีอยู่บนดอยแม่เหาะจนหน้าจะเป็นกะหล่ำอยู่ประมาณ สักเดือน ก็ได้รับแจ้งให้ไปรายงานตัว ที่ศูนย์ฯ ตาก แต่ก่อนหน้านั้นเขาให้พักผ่อนเพียงเจ็ดวัน ก็เลยแวบเข้ากรุงเทพฯ นัยว่า จะไปร่ำลาเพื่อนฝูงสักหน่อย แต่ความจริงแล้วน่าจะเปลี่ยนคำว่าร่ำลาเป็นเรี่ยไรน่า จะเหมาะกว่า เพราะพรรคพวกเพื่อนพ้องพอรู้ว่าจะต้องไปทำงานที่สูงขึ้นคือบนเขา ก็พากันลงขันคนละห้าบาทสิบบาทพอค่ารถค่ากินไปรับตำแหน่งที่ตากแล้วก็พากันไปเลี้ยงอำลาอาลัย บางคนก็เป็นห่วงเป็นใยจดที่อยู่ใส่กระเป๋ามาให้พร้อมกำชับว่าเอาไปฝากไว้ที่หัวหน้าเขาให้ได้ เชียวนะ เผื่อไปโดนเสือขบ ช้างกระทืบ เขาจะได้ส่งกระดูกกลับมาให้เพื่อนช่วยทำบุญให้ถูก

ในที่สุดผมก็มาถึงศูนย์พัฒนาและสงเคราะห์ชาวเขาจังหวัดตากจนได้ ทั้ง ๆ ที่เคยมาเมืองตากเพียงครั้งเดียวซึ่งก็นานมาแล้วด้วย อันนี้ต้องยกให้เป็นความดีของกองฯชาวเขาและเป็นการทดสอบเจ้าหน้าที่ใหม่ไปด้วยในตัวที่ให้ใครก็ตามที่ได้รับคำสั่งให้ไปทำงานที่ไหน ต้องไปหา ที่ทำงานของตัวเองให้เจอแบบไปตายเอาดาบหน้า โดยไม่มีกำหนดนัดหมายรับ ส่งใด ๆ ทั้งสิ้นเหมือนกับจะบอกว่าถ้าหาศูนย์ฯ ไม่เจอก็ไม่ต้องทำงานกันละ มิฉะนั้นปล่อยเข้าป่าไปจะไปหา หมู่บ้านชาวเขาเจอได้ยังไง

ต้นเดือนพฤศจิกายน 2514 อากาศบนดอยมูเซอหนาวจับจิตไม่แพ้ดอยแม่เหาะ หมอกสีขาวลอยระเรี่ยยอดไม้และราวป่า หัวหน้าหน่วยแจ้งให้ผมไปรายงานตัว กับผู้ปกครอง ก่อน ทำเอางง เราก็เลิกเรียนหนังสือมาหลายปีแล้วนี่นา ทำไมยังต้อง มีผู้ปกครองอีก เพิ่งมาถึงบางอ้อตอนหลัง ว่า ศูนย์ฯ ตากเมื่อแรกเริ่มในปี 2503 มีฐานะเป็นนิคมสร้างตนเองสงเคราะห์ชาวเขา ขึ้นอยู่กับกองนิคมฯ หัวหน้าหน่วยงานจึง มีตำแหน่งเรียกขานว่าผู้ปกครองนิคม แล้วก็เรียกกัน ติดปากเรื่อยมาจนแม้เมื่อปี 2508 ตั้งกองสงเคราะห์ชาวขึ้น ตำแหน่งผู้ปกครองจะเปลี่ยนมาเป็น หัวหน้าศูนย์ฯ แล้วก็ตาม หัวหน้าศูนย์ฯ ตาก เวลานั้นคือ หัวหน้าเจริญ กสิวิวัฒน์ ผมต้อง ขออนุญาตเอ่ยนามท่านไว้ ณ ที่นี้เพราะท่านเป็นผู้บังคับบัญชาคนแรกในชีวิตรับราชการของผม รายงานตัวเสร็จท่านก็ถามยิ้ม ๆ ว่ากินเหล้าหรือเปล่า อะโห ! ผมอ้อมแอ้มว่าพอได้ครับ สรุปแล้วคืนแรกของผมที่ดอยมูเซอจบลงด้วยการพับหลับอย่างสุขโขและไม่ฝันเลย จนกระทั่งมานั่งสั่นงั่ก ๆ ในตอนเช้า