ความทรงจำเมื่อครั้งเดินดอย-ตอน 2

            งานชาวเขากับงานต่างประเทศในสมัยนั้นก็ไม่มีอะไรมากมายนัก นอกจากเรื่องของความช่วยเหลือจากต่างประเทศ ซึ่งก็ไม่มีอะไรเท่าไหร่ ท่านหัวหน้ากองประสิทธิ์ ก็เลยจับผมไปเดินคอยดูบ้าง ในลักษณะเป็นหน่วยตรวจสอบเพื่อไปตรวจหน่วยเคลื่อนที่อีกทีว่าหน่วยเคลื่อนที่ที่กองส่งไปประจำตามหมู่บ้านชาวเขาในจังหวัดต่างๆ นั้น เขาไปทำอะไร หรือแอบลงไปนอนอยู่ในเมือง และเขียนรายงานโดยอาศัยจินตนาการส่งมาส่วนกลางทุกเดือน ๆ ช่วงนี้แหละครับสนุกมากทำให้ได้ไปสัมผัสผู้คนในสิ่งแวดล้อมที่แปลกใหม่ไปเรียนรู้ชีวิต ขนบธรรมเนียมประเพณีของชาวเขาเผ่าต่างๆ ไปสมบุกสมบัน ขึ้นเขาลงห้วย กินเหล้า สูบฝิ่น (เป็นบางโอกาสที่ชาวเขานำมาให้โดยบอกว่าถ้าไม่สูบก็ไม่เป็นเพื่อนแท้กัน ผมกลับจะเสียจิตวิทยา ก็เลยต้องจำใจสูบ !!) บางครั้งเขาให้สูบรวดเดียว 10 บ้องก็ยังเคย อ้อ! อยากจะบอกด้วยว่าการสูบฝิ่นนี้ต้องสูบให้เป็นและมีศิลปะนะครับ ถ้าสูบไม่เป็นพวกชาวเขาจะมองหน้าเอาเพราะเสียดายฝิ่น (ซึ่งมีราคาแพงมาก) คือเขาจะปั้นฝิ่นเป็นลูกกลม ๆ ขนาดปลายนิ้วก้อยไปวางบนบ้องและจุดไฟให้เราสูบ (นอนสูบ) เข้าไป ซึ่งต้องสูบอัดควันเข้าไปทีเดียวจนกว่าฝิ่นจะละลายหมดก้อน ไม่ใช้สูบแบบสูบบุหรี่ที่สูบไปพ่นควันไปแบบนี้ถือว่าสูบไม่เป็น เขาต้องสูบแล้วหายใจลึก ๆ นาน ๆ รวดเดียวจนแทบเรียกว่าควันเข้าไปจนถึงลำไส้ใหญ่นั่นแหละครับจนเนื้อฝิ่นที่อยู่บนบ้องจะละลายหมด จึงถอนหายใจได้ เรียกว่าตื่นขึ้นมาตัวปลิวเพราะฤทธิ์มอร์ฟีนทำให้อาการปวดเมื่อยที่เดินดอยมาทั้งวันหายเป็นปลิดทั้งอย่างเหลือเชื่อ (ที่เขียนมานี้เป็นประสบการณ์ที่ไม่ดีเท่าไหร่นะครับ ห้ามลอกเลียนแบบ)

          ผมเดินอยู่บนภูเขา ป่าดงพงไพรไต่อยู่บนปากเหว เคยจะเหยียบงูจงอาง เคยเจอเสือกินน้ำอยู่ริมลำธาร (เมื่อต่างฝ่ายต่างเห็นกันก็ต่างฝ่ายต่างเผ่นด้วยกันทั้งคู่) เคยพบหมู่บ้านหนึ่งแถวๆ ป่าลึกที่แม่ฮ่องสอนที่ผู้หญิงจะแก้ผ้าเดินแถวเรียงหนึ่งไปอาบน้ำในลำธาร มันช่างเป็นชีวิตที่มีชีวาเสียจริง ๆ

พิมลศักดิ์ สุวรรณทัต

อดีต พนักงานประชาสงเคราะห์โท กองสงเคราะห์ชาวเขากรมประชาสงเคราะห์

อดีต เลขาธิการคณะกรรมการพิเศษเพื่อประสานงานโครงการอันเนื่องมาจากพระราชดำริ (กปร.)

กรรมการและเหรัญญิกมูลนิธิชัยพัฒนา

21 สิงหาคม 2545